Fot. Ambasada RP w Rzymie
Wystawa powstała z inicjatywy Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP i Centrum Edukacji Międzykulturowej. Wersja włoska powstała we współpracy Ambasady RP w Rzymie i Federazione Esperantista Italiana.
Inauguracja wystawy odbyła się w poniedziałek 29 stycznia 2018 r. w Palazzo Dal Pozzo della Cisterna (Via Maria Vittoria 12 Turin). Wystawa będzie otwarta dla publiczności w dni robocze (bez soboty) do 9 lutego w godzinach od 9:00 do 18:00.
LUDWIK L. ZAMENHOF urodził się 15 grudnia 1859 roku w Białymstoku, mieście znajdującym się na terenach zaboru rosyjskiego. Miasto stanowiło wtedy wielonarodowościowy tygiel złożony z Polaków, Rosjan, Żydów i Niemców. Już w wieku 10 lat Zamenhof napisał dramat „Wieża Babel czyli tragedia białostocka”. Ten tytuł pokazuje, że niełatwo żyło się tam poszczególnym nacjom z uwagi m. in. na problemy językowe. Dlatego Zamenhof bardzo wcześnie, już w szkole zajął się nauką języków, ale jednocześnie inspirowała go ciągle myśl o stworzeniu wspólnego języka, który – jego zdaniem – pomógłby rozwiązać wiele problemów w środowiskach wielonarodowych.
Pierwsze próby stworzenia języka międzynarodowego „Lingwe Uniwersala” powstały już w gimnazjum, lecz dopracowana propozycja uniwersalnego języka ukazała się w 1887 r. w małej książeczce p.t. „JĘZYK MIĘDZYNARODOWY. PRZEDMOWA I PODRĘCZNIK KOMPLETNY” pod pseudonimem Doktoro Esperanto, co oznaczało „mającego nadzieję doktora”. Słowo to z czasem przyjęło się jako nazwa języka, który szybko zaczął odnosić sukcesy. Jego twórca zrzekł się wszelkich należnych mu praw, pragnąc, aby język trwał, rozwijał się i należał do wszystkich ludzi.
Pierwszy Światowy Kongres Esperanto odbył się we Francji w 1905 roku, gdzie Zamenhof został uhonorowany Orderem Legii Honorowej i na jego cześć podświetlono Wieżę Eiffla. Zainicjonowany przez Ludwika Zamenhofa ruch esperancki szybko się rozprzestrzenił a język został uznany przez wiele autorytetów intelektualnych ówczesnego świata.
W Polsce pierwszym, który docenił ideę międzynarodowego języka był Antoni Grabowski, inżynier i publicysta, który znał 15 języków i którego zachwycił wynalazek Ludwika Zamenhofa. On też przetłumaczył na język międzynarodowy „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza i Mazepę Juliusza Słowackiego oraz wiele innych utworów, które w ten sposób rozpowszechniono w świecie. Sława twórcy esperanta rosła. Był nominowany do Pokojowej Nagrody Nobla ośmiokrotnie.
W 1912 roku odbył się Światowy Kongres Esperanto w Krakowie. Zamenhof napisał do jego organizatorów znamienny list „W razie, gdybyście koniecznie musieli mówić o mojej osobie, możecie mnie nazywać synem polskiej ziemi (nikt bowiem nie może zaprzeczyć, że ziemia, w której spoczywają oboje moi rodzice i na której stale pracuję i zamierzam pracować do śmierci jest moim domem….)”.
Ludwik Zamenhof umarł 14 kwietnia 1917 roku w Warszawie, a nad jego grobem zostały wypowiedziane ważne słowa: „Przyjdzie chwila, że cała polska ziemia zrozumie, jaką promienną sławę dał ten wielki syn swojej ojczyźnie”.
Zamenhof i jego dzieło zostały uhonorowane powstaniem ok. 1600 trwałych obiektów jego imienia i esperanta na wszystkich Kontynentach i w Kosmosie. UNESCO 3-krotnie podejmowało rezolucje potwierdzające jego zasługi dla ludzkości: w 1954, 1985 i 2015 roku.
W czasie II wojny światowej rodzina Zamenhofa, w tym trójka jego dzieci, uległa eksterminacji, uratował się tylko jego wnuk Krzysztof (dzięki wydostaniu się z getta warszawskiego).
Podczas 38 sesji Konferencji Generalnej UNESCO, która odbyła się w dniach 3 – 18 listopada 2015 roku uchwalono, że setna rocznica śmierci Ludwika Zamenhofa w roku 2017 będzie obchodzona pod auspicjami UNESCO.
Informacja pochodzi ze strony Ambasady RP w Rzymie
