in ,

Choroba, krytyczne wydarzenie w rodzinie. Z bloga ‘Psicologo polacco a Roma’

Choroba jest krytycznym wydarzeniem, które zmusza grupę rodzinną do dokonania przeglądu równowagi między potrzebami każdego członka. Życie z chorym w rodzinie może zaburzyć równowagę innych domowników. Możemy znaleźć się przed osobą z chorobą przewlekłą, wśród najczęstszych możemy wyróżnić: choroby serca, udar, rak, cukrzyca i przewlekłe choroby układu oddechowego. Możemy również zaliczyć do chorób przewlekłych, chorobę psychiczna, która zasługuje na osobną dyskusję.

Choroba, to jak podróż do nieznanego kraju.
Rozpoznanie choroby przewlekłej wywołuje uczucie strachu i dezorientacji, często jest postrzegane jako wyrok śmierci. Po postawieniu diagnozy człowiek i cała jego rodzina czują, że wpadają w wir czegoś nieodwracalnego. Życie zatrzymuje się.
Emocje jakie pojawiają się w rodzinie chorego dotyczą przede wszystkim strachu przed utratą osoby chorej, niepewności co do zmiany ról w rodzinie, ponadto pojawia się niepokój o wszelkie konsekwencje ekonomiczne.
Możemy zaobserwować również wątpliwości co do rzeczy, które wcześniej wydawały się proste i naturalne: co powiedzieć osobie chorej, jak ją dotknąć, jak na nią spojrzeć.

Rodzina chorego kolejno poznaje informacje, które mogą przerażać; wielokrotność badań lekarskich i oczekiwanie na ich rezultaty, częsty zakup leków, których ilość wzbudza lęk i strach przed powagą sytuacji. Dodatkowy aspekt to również czas jaki należy poświecić, aby nauczyć się nowej terminologii, zasad i nowych ról, które często spychają te stare na drugi plan.
Należy również wspomnieć o potrzebie opieki często bez pomocy z zewnątrz, czasami do granic wytrzymałości.

Przedłużająca się niepewność, jak kończy się ta „nowa podróż”?
W momencie orzeczenia diagnozy prawie wszystkie rodziny reagują szokiem, po którym następnie można zaobserwować reakcję impotencji lub zwiększenie aktywacji fizjologicznej. Rodzina może myśleć, że ich nadzieje i plany niż nigdy się nie zrealizują: nagle przyszłość staje się niepewna i zaczyna się walka z czasem.

Podczas tej tak zwanej „walki z czasem” możemy zaobserwować pięć faz. Fazy te mogą powtarzać się w czasie z różną intensywnością i często bez precyzyjnej kolejności.

Fazy akceptacji choroby
Faza zaprzeczenia lub izolacji: charakteryzuje się tym, że pacjent nie akceptuje swojej choroby. W miarę postępu choroby obrona ta staje się coraz słabsza.
Faza gniewu („dlaczego ja?”): Po fazie zaprzeczenia pojawiają się silne emocje, takie jak gniew i strach, wpływają one na członków rodziny, najbliższe otoczenie i personel szpitala. Jest to bardzo delikatna faza procesu psychologicznego i relacyjnego pacjenta. Jest to moment krytyczny, który może być zarówno momentem maksymalnej prośby o pomoc, jak i momentem jej odmowy.
Faza targowania się : na tym etapie osoba zaczyna sprawdzać, co jest w stanie zrobić i w które projekty może zainwestować nadzieję. Odzyskuje także kontrolę nad swoim życiem i próbuje naprawić to co jest mozliwe.  Czytaj dalej na blogu Psicologo Polacco a Roma 
dr Aleksandra Krawczyk – facebook.com/psicologopolaccoaroma/

Włochy: Polska psycholog z Rzymu zaprasza na darmowe konsultacje online

Premier Włoch: jeśli sytuacja się poprawi, restrykcje będą zniesione wcześniej