Specyficzne zaburzenie językowe (ang. Specific language impairment, SLI) dotyka taki sam procent dzieci jedno i dwujęzycznych. Rezygnacja z jednego z języków znajdujących się w otoczeniu dziecka dwujęzycznego w żaden sposób nie ułatwi mu życia.
Nie przejmujcie się, przecież dzieci dwujęzyczne zawsze zaczynają mówić później… – to jedna z najczęstszych opinii, jakie słyszeli rodzice dwuletniego Kuby, wychowywanego w dwujęzycznym domu. Mieszkający w Niemczech, pochodzący z Polski tata Kuby i jego mama – rodowita Niemka – stosowali się do tej rady i nie przejmowali się przez kolejny miesiąc, dwa, pięć… Sami tłumaczyli reszcie rodziny, że „to wszystko kwestia dwujęzyczności” i „że Kuba ma jeszcze dużo czasu, wszystko zdąży nadrobić”. Kiedy Kuba miał trzy i pół roku, jego rodzice zreflektowali się, że tak właściwie jest ostatnim dzieckiem wśród znajomych rodzin, które jeszcze ciągle nie nauczyło się mówić… I że w dodatku wszystkie pozostałe znajome dzieci zaczęły mówić dużo wcześniej, chociaż też były wychowywane w dwujęzycznych rodzinach…
Badania psychologiczne i logopedyczne Kuby trwały kilka tygodni. Jego rodzice obawiali się, że chłopiec może mieć autyzm –nie chciał się przecież komunikować z otoczeniem ani po niemiecku, ani po polsku. Badania psychiatryczne jednak wykluczyły tę diagnozę. Specjaliści pracujący z Kubą powiedzieli jego rodzicom, że chłopiec należy do grupy ryzyka specyficznego zaburzenia językowego… Ale co to właściwie znaczy?
SPECYFICZNE ZABURZENIE JĘZYKOWE
Specyficzne zaburzenie językowe (ang. Specific language impairment, SLI) diagnozuje się u dzieci, których rozwój językowy nie przebiega typowo, a trudności w przyswajaniu języka nie mogą być wyjaśnione żadnymi innymi powodami: np. ogólnym spowolnieniem rozwoju albo obniżeniem intelektu, niedokształceniem aparatu mowy, zaburzeniami ze spektrum autyzmu, uszkodzeniami mózgu lub utratą słuchu. SLI ma podłoże genetyczne i prawdopodobnie występuje u około 5-10 proc. populacji (niektóre szacunki precyzują ten odsetek jako 7-8 proc.). Częstość występowania zaburzenia jest dokładnie taka sama u osób jedno-, jak i wielojęzycznych – dzieci dwujęzyczne mogą być dotknięte SLI, ale dwujęzyczność w żaden sposób nie wpływa na częstość występowania tego zaburzenia: ani nie nasila, ani nie zmniejsza jego powszechności.
Objawy występowania SLI u dzieci jednojęzycznych są widoczne trudności w naturalnym przyswajaniu języka – na przykład kłopoty w nabywaniu nowego słownictwa, problemy z rozumieniem zdań, zwłaszcza skomplikowanych gramatycznie, i w tworzeniu wypowiedzi zgodnych z regułami gramatyki. Objawy SLI u dzieci dwujęzycznych są… dokładnie takie same! Dzieci dwujęzyczne dotknięte SLI, tak samo jak dzieci jednojęzyczne z tym zaburzeniem, stosunkowo późno zaczynają mówić, a kiedy już zaczną, ich słownik często jest ubogi, a wypowiedzi niegramatyczne. Czytaj dalej w Seriwsie>>
Źródło: Serwis DobraPolskaSzkoła.com, “Objawy w dwóch językach”, Magdalena Łuniewska.
Zobacz także:
