Rozmawia z Aleksandrą Zapotoczny, dziennikarką pracująca i mieszkającą w Rzymie od 20 lat. Jako jedyna Polka współpracowała z Postulacją ds. beatyfikacji i kanonizacji procesu Jana Pawła II.
2 kwietnia mija 11. rocznica śmierci Jana Pawła II, chociaż dzisiaj już się mówi o rocznicy narodzin dla nieba, gdyż papież został wpisany w poczet Świętych.
Rozmawiamy z Aleksandrą Zapotoczny, dziennikarką pracująca i mieszkającą w Rzymie od 20 lat. Jako jedyna Polka współpracowała z Postulacją ds. beatyfikacji i kanonizacji procesu Jana Pawła II.
Proszę przybliżyć czytelnikom swoją osobę.
Jestem dziennikarką, urodziłam się w Wadowicach, ale od 20 lat mieszkam i pracuje w Rzymie jako korespondent z Włoch i Watykanu dla gazet w Polsce. Mam ponadto na swoim koncie 20 książek. W Wiecznym Mieście skończyłam studia, wydział Komunikacji Społecznej na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim.
Przez ostatnie lata byłam współpracownikiem Postulacji ds. Beatyfikacji i Kanonizacji Jana Pawła II, czyli biura, które miało za zadanie zebrać całą dokumentację dotyczącą kandydata na ołtarze – w tym przypadku Jana Pawła II.
Dzisiaj odwiedzając szkoły, parafie i instytucje poświęcone Papieżowi, opowiadam o swojej pracy, przybliżam zawiłe procedury procesów oraz opowiadam o świętości Jana Pawła II, rysując obraz Karola Wojtyła przyszłym pokoleniom jaki wyłonił się ze świadectw świętości Papieża, stanowiących dokumentacje Jego procesu.
Ze swoją autorską konferencją odwiedzam polskie parafie, szkoły, a także Centra i Instytuty Jana Pawła II. Uczestniczę w zjazdach papieskich inicjatyw, Rodziny Szkół polskiego Papieża. Na temat cudów Jana Pawła II opracowuje także artykuły w prasie i publikacje książkowe. W 2014 roku otrzymałam nominacje do Nagrody Totus, która jest przyznawana przez Fundacje „Dzieło Nowego Tysiąclecia” podczas obchodów Dnia Papieskiego.
O czym opowiadasz uczestnikom spotkań i na łamach swoich publikacji?
Fenomenem procesu kanonizacyjnego naszego Papieża, jest nieskończona liczba listów napisanych przez ludzi z całego świata do Jana Pawła II. A przecież nie pisze się listów do osoby zmarłej… Do Biura drogą pocztową wpłynęło tysiące listów. Nie każdy jednak wie, że do Postulacji trafiały także wszystkie karteczki, koperty i listy, które pielgrzymi zostawiają na grobie Jana Pawła II, których zliczyć nie można. Te listy to świadectwa wielkości Jana Pawła II, refleksje na temat Jego pontyfikatu, wspomnienia ze spotkań z Papieżem. Ktoś wypisuje swoje intencje modlitewne, prosi o znalezienie pracy, uzdrowienie z nałogu alkoholowego kogoś z rodziny, modli się o zgodę w rodzinie, prosi o dobrego męża, ktoś inny dziękuje za odebrane łaski… Piszą rodzice, którzy zostali obdarzeni darem rodzicielstwa po latach modlitwy i oczekiwania; piszą studenci prosząc o pomoc Papieża przy egzaminach. Jest dużo świadectw mówiących o duchowych uzdrowieniach, nawróceniach.
Dzieci rysują swojego białego Dziadka, bo tak nazywają Ojca Świętego, z aureolą i skrzydłami… Często ludzie swoje koperty adresuje pisząc zwyczajnie: „Święty Jan Paweł II – Niebo” i takie koperty bez problemu dochodzą do biura.
Otrzymaliśmy listy z całego świata, z Rosji, z Chin, Ameryki, z Włoch i Polski. Liczba dziennej korespondencji wzrastała przy uroczystościach jak urodziny Papieża, rocznicy Jego wyboru na Stolicę Apostolską lub rocznica Jego śmierci. Te wszystkie listy były świadectwem wiary, uzdrowienia, miłości i zaufania do Papieża… Treść wielu z nich znalazła swoje miejsce w czasopiśmie Totus Tuus oraz publikacjach: Cuda – Nowe Cud – Wielka Księga Cudów – Ilustrowana Księga Cudów, – Wydawnictwa Św. Stanisława, oraz w wydanej przez warszawski Instytut papieża Jana Pawła II publikacji: „Święty Jan Paweł II, adres: Niebo”. Książka powstała na życzenie słuchaczy moich konferencji, którzy po spotkaniach żałowali, że podczas mojego wystąpienia, nie zanotowali sobie przykładów świadectw, które przedstawiałam, by opowiedzieć je później dziecku, mężowi, czy sąsiadce. Przegotowałam więc dla nich zbiór najpiękniejszych historii ukazujących orędownictwo św. Jana Pawła II na ziemi. To publikacja dla wszystkich pokoleń: dzieci, rodziców, dziadków.
Czy zechciałabyś przytoczyć treść któregoś z listów?
W sercu zapadło mi świadectwo kobiety – matki, która urodziła bliźniaczki syjamskie. Ciąża od początku była zagrożona. Dziewczynki te urodziły się, ale żyły tylko do 30 minut. Jak opowiada matka, to był wystarczający czas by je ochrzcić… Dzieciątka przyjęły sakrament i od razu zmarły. Mama dziękuje Bogu za te 30 minut ich życia. Córeczki umarły kilka dni przed śmiercią Papieża, ich mama jest przekonana, że to one czekały na Ojca Świętego u bram raju…
Kolejnym świadectwem jest list prostytutki, która zwraca się do Papieża słowami: „mam tylko Ciebie”.
W pamięci zapadł mi Giacomo, który ze śpiączki obudził się w dzień urodzin Karola Wojtyły i teraz obchodzi podwójne urodziny. Wzruszający jest list 50-letniej kobiety chorej na raka, która po wyjściu ze szpitala, po kolejnej chemioterapii, wstąpiła do sklepu, by kupić sobie sukienkę do trumny, czy historia dziewiętnastoletniego Marcina, który cierpiąc na zapalenie stawów, oczekując na operacje, o kulach wszedł na dach szpitala w Siedlcach by stamtąd, chociaż w oddali zobaczyć Papieża, który właśnie przyjechał do miasta, podczas swojej pielgrzymki…
Pamiętam także list małego, chorego Michałka, który prosi Papieża, aby tam w niebie przygotował dla niego miejsce… Albo prośba matki o modlitwę za swoje dziecko, które musi otrzymywać każdego dnia dawkę insuliny. Synek jak tylko otworzy rano oczka prosi by już go nie kłuć igłą, bo to bardzo boli.
Po beatyfikacji wierni przede wszystkim zostawiali na grobie Jana Pawła II listy, które zawierały relacje, wspomnienie z tej uroczystości i wyrazy wdzięczności Bogu za nowego błogosławionego. Pewna mama napisała, że w dwa dni przed beatyfikacją urodziła upragnioną córeczkę. Po latach starania się o dziecko, po straconej ciąży postanowiła modlić się o wstawiennictwo Jana Pawła II i On ją wysłuchał.
Pamiętam wzruszający list Ewy, która opisała niebezpieczny wypadek swojego syna. Dawid uległ wypadkowi w Hiszpanii, do szpitala został przywieziony w stanie krytycznym. Matka więc modliła się do bł. Jana Pawła II, ale modliła się nie sama. Pewna hiszpańska pielęgniarka, nie znając języka polskiego śpiewała na okrągło przebywającemu w śpiączce Dawidowi, polska pieśń „Czarną Madonnę” i opowiadała o Karolu Wojtyle. Chłopak ze śpiączki się wybudził, a jego operacja się udała.
Do chwili obecnej, po każdej wizycie w Polsce wracam do Rzymu z pełną walizką listów i karteczek. Ich nadawcy proszą, aby położyć je na grobie Jana Pawła II.
Do procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego jest wymagany cud, który wydarzył się za wstawiennictwem danego kandydata na ołtarze…
Tak, do procesu beatyfikacyjnego zostało wybrane niewytłumaczalnie medycznie uzdrowienie francuskiej siostry Mari Simon Pierre, która była chora na Parkinsona. Natomiast do procesu kanonizacji uzdrowienie pani Floribeth Mory Diaz z Kostaryki, która cierpiała na tętniaka mózgu.
Dlatego właśnie tak ważna była praca Postulacji, bo wśród tych tysięcy listów i maili znalazły się te dwa listy, które utorowały Janowi Pawłowi II drogę do ołtarza. Te otrzymane łaski i cuda to świadectwo na to, że Jan Paweł II nie pozostawia naszych listów i próśb bez odpowiedzi.
W Rzymie mieszkasz od 20 lat, jesteś prezesem Stowarzyszenia „Totus Tuus” – promocja Słowa Świętego Jana Pawła II. W przeszłości działałaś również w Stowarzyszeniu „Quo vadis”. Przybliż nam proszę działalność obu tych organizacji.
Czasy „Quo Vadisa” wszyscy wspominamy z łezką w oku. Była to organizacja polskich emigrantów, ja byłam jednym z jej filarów. Redagowaliśmy pismo, spotykaliśmy się na modlitwie, organizując wyjazdy po Włoszech. W tamtych czasach nie było Internetu, Polacy nie byli zorganizowani tak jak dziś. Każdy z przyjeżdzających tu emigrantów szukał swojego miejsce, ja znalazłam je właśnie w grupie „Quo Vadis”.
Natomiast Stowarzyszenie „Totus Tuus” zostało powołane w zeszłym roku, aby podtrzymywać pamięć o Świętym Papieżu także w Wiecznym Mieście. Z przykrością trzeba stwierdzić, że w Rzymie nie odczuwa się jakiegoś wyjątkowego kultu Świętego Jana Pawła II. Ten kult jest w Polsce, gdzie upamiętnia się daty związane z postacią Polskiego Papieża, tworzy się instytucje, papieskie ruchy. Rzymskie Stowarzyszenie jest więc organizacją polsko-włoską, aby nasze rodaczki, które poślubiły obywatela włoskiego mogły także wraz ze swoją włoską rodziną przybyć na takie spotkanie dwujęzyczne, aby wszyscy z niego mogli skorzystać – i Polacy, i Włosi.
Dziękujemy za rozmowę.
Redakcja „Naszego Świata”
Aleksandra Zapotoczny – Absolwentka Wydziału Komunikacji Społecznej Papieskiego Uniwersytetu Salezjańskiego w Rzymie. Dziennikarka akredytowana w Biurze Prasowym Stolicy Apostolskiej. Autorka książek opartych na materiałach pochodzących z archiwum procesu Beatyfikacji i Kanonizacji Jana Pawła II oraz innych publikacji o błogosławionych i świętych.
Zapraszamy do lektury publikacji:
„Byłam tam. Niezwykła relacja z Rzymu” – Księgarnia św. Jacka
„Wyjątkowe spotkanie” – Księgarnia św. Jacka
„Wielkiej Ilustrowanej Księgi Cudów” – Wyd. św. Stanisława
„Vivi dentro di noi” – Mondadori
„Nasz Papież” – Edycja Paulińska
„Święty Jan Paweł II, adres: Nieba” – Instytut papieża Jana Pawła II
